..Bandaríski fáninn, Iowa og Walmart..

Ferðinni var heitið til Des Moines, Iowa með millilendingu í Chicago, einum fjölfarnasta og uppteknasta flugvelli heims. Við komum seinnipart dags á amerískum tíma sem þýddi mið nótt fyrir okkur þar sem við vorum gjörsamlega búin að snúa sólarhringnum við.
13 tíma munur!!

Þetta var í rauninni í fyrsta skipti sem ég kem til Bandaríkjanna, allavega svona almennilega. Fór til Flórída þegar ég var krakki með mams og pabz en man voða lítið eftir því . Það var því alveg smá upplifun fyrir mig bara að koma inn í landið.
Maður hafði heyrt margar sögur og auðvitað horft á sjónvarpið öll þessi ár svo maður vissi svona nokkurn vegin við hverju var að búast.
Í fyrsta lagi bjóst ég reyndar við meiri öryggisgæslu á flugvellinum þó svo að hún hafi verið alveg nóg. Ég meira segja gerði smá skandal. Var búin að ganga fram hjá skrilljón skiltum þar sem stóð hvað væri bannað að taka með inn í landið og eitt af þeim hlutum voru ferskir ávextir. Ég var greinilega alveg úti að aka þar sem mín var búin að steingleyma að hún var með epli í handtöskunni. Þeir náðu mér í gegnumlýsingunni og ég fékk vægt sjokk, skíthrædd um að vera hent í gæsluvarðhald miðað við sögurnar sem maður var búinn að heyra. En ég slapp, greinilega.. hehe.. :)

Annað sem ég tók strax eftir, fyrir utan stærðina á öllum hlutum sem er þekkt dæmi, var það að það eru skilti fyrir nákvæmlega ALLT í Bandaríkjunum. Meira segja pílur og skilti fyrir það hvoru megin þú átt að ganga inn og út um einfaldar dyr, en þetta fannst mér svoldið fyndið. Allt sett upp fyrir þig svo þú þurfir að hugsa sem minnst!

Þegar við komum til Des Moines fórum við beint í kokteilparty með öllu fólinu sem við vorum að fara að vinna með næstu daga. En við vorum komin þarna til að taka þátt í svokölluðu Telethoni, eins og kannski margir vita nú þegar. Það gekk út á 24 tíma LIVE sjónvarpsútsendingu þar sem fór fram peningasöfnun fyrir barnaspítala og aðrar stofnanir fyrir börn. Það eru góðgerðarsamtökin Variety sem standa fyrir þessu árlega og fljúga inn þekktum einstaklingum, leikurum, skemmtikröftum, íþróttastjörnum og miss world. Þetta kokteilboð gat held ég ekki gerst mikið amerískara. Enda ekki við öðru að búast. Stödd í sveit í Bandaríkjunum þar sem risastórum amerískum fánum var flaggað út um allt og þjóðernishyggjan og stoltið að fara með fólk. Kellingarnar þarna voru svo klæddar eins og gallafata barbie og meira að segja nokkrar í glitrandi toppum með bandarísku fánalitunum í og sjálfsögðu stífmálaðar, búnar að fara í nokkrar andlitsstrekkingar og með hárið túberað þannig að þær litu út eins og Fran í þættinum "the Nanny" ;)

Næstu dagar fóru í að undirbúa sjónvarpsútsendinguna og heimsækja staðina sem við vorum að fara að hjálpa sem mér fannst virkilega gefandi því oft veistu ekkert fyrir víst hvert peningarnir fara sem þú gefur til góðgerðarmála. Þarna fékk maður að sjá sönnun fyrir því að telethonið hefur bjargað lífum mörg hundruð barna síðustu árin.

Þegar kom svo að útsendingunni sjálfrim vöktum við í 24 tíma og unnum eins og brjálæðingar til að reyna að bæta metið í söfnuninni frá því í fyrra. Sem og við gerðum og vorum ótrúlega stolt af.
3.6 milljónir bandaríkja dala. Ekki slæmt!!

Ég kynntist ofsalega mikið af góðu og skemmtilegu fólki en það var að sjálfsögðu aðallega unga fólkið sem ég hékk með þessa daga. Ég var einn af aðalkynnunum í útsendingunni og var alveg að vinna í ameríska hreimnum sem ég lærði þegar ég var að vinna uppá velli í sumar. Brandon Routh betur þekktur sem Súperman kynnti eiginlega alltaf með mér eða Jason Cook leikari í sápuóperu þarna úti. Báðir ótrúlega jarðbundnir og fínir strákar og Brandon engan veginn að gera sér grein fyrir því hvað bíður hans þegar Superman verður frumsýnd í sumar. Eftir útsendinguna fórum við svo öll saman út að borða og héldum heljarinnar party til fagna velgengninni. Þrátt fyrir þreytu og svefnleysi sátum við Jason, Brandon og Courtney kærastan hans ásamt krökkum úr Bluegrass hljómsveit sem var að spila þarna í útsendingunni, á spjalli langt fram eftir nóttu, en svo áttu allir flug til sinna heimahaga snemma daginn eftir.

Flugið okkar var hins vegar ekki fyrr en um eitt leytið og þrátt fyrir rífandi þreytu skellti ég mér í Walmart með Emmu Thompson morguninn eftir.. Allt á milli himins og jarðar fæst í þessari verslun og fannst mér nú nóg til komið þegar ég rambaði inn á dekkjaverkstæði í einu horni búðarinnar. Var reyndar alltof þreytt til að skoða eitthvað af viti þarna en ég er viss um að þú gætir eytt viku þarna inni og séð eitthvað nýtt á hverjum degi.

Þetta var skemmtilegasta vika sem ég hef upplifað hingað til sem Miss World og ég er strax búin að heyra í öllu þessu frábæra fólki sem ég kynnist þarna úti. Mig langar ótrúlega að fara aftur að ári þó ég verði ekki lengur miss world og hitta og eyða tíma með öllu fólkinu aftur en það kemur þarna ár eftir ár. Það er reyndar mjög líklegt að það verði að veruleika þar sem stjórnendur telethonsins voru meira en til í að bjóða mér aftur að ári. Og ef ekki þá á ég heimboð til þeirra til L.A, N.Y og nokkrum örðum stöðum hvenær sem ég vil sem ég á án efa eftir að þiggja.

Frá Iowa hafði verið á dagskránni að fljúga niður til Mexíkó, en því var frestað þar til í júlí og ég gat því loksins loksins leyft mér að hlakka til að komast heim sem ég gerði daginn eftir.

Ég svaf reyndar næstum samfleytt í tvo daga eftir að ég kom til Íslands enda frekar langþreytt þar sem vinnudagarnir í þessu starfi eru fáránlega langir.
Síðustu 2-3 vikur hef ég farið í 11 flug og ferðast alls 27.000 mílur.

Enn og aftur vissi ég ekkert hvað var næst á dagskrá og því var ég bara öllu búin þegar ég tékkaði á emailinu mínu á morgnanna.